Bu hissi yaşayalı uzun zaman oluyor. Ama gelin görün ki alışamadım. Bir türlü kabul edemedim gerçekleri.
İnsanın kendisine yaptığı en büyük kötülük kendisine yalan söylemesiymiş. Bunu öğrendim. Olamayacak şeyleri bile bile istemek ve sonra gelen büyük yıkımı yaşamaktı benim yaşadığım.
Peki akıllandım mı? bundan bir ders çıkarabildim mi? hayır , hala bile bile ve artık biliçsizce istiyorum. Ve yine de kendimi kandırmaya devam ediyorum.
Dünyanızın deyim yerindeyse başınıza yıkılması , nefesinizin bir anlığına kesilmesi , uyuyamamanız ..
Ama biliyorum ki bir tek ben değilim hayallerime elveda diyen , umutsuzluklar içinde sürünen , kendimi yiyip bitiren..
Sanırım asıl sorun hayal kurmayla başlıyor . Mesela her yeni yılla birlikte bu yıl '' o kişiyle'' tanışacağıma inanarak başlıyorum. Olmayınca yeniden dirilip yeni bir seneye bakıyorum umutla ve heyecanla. Bekliyorum.
Belki de mutluluğu isteyerek uzaklaştırıyorum kendimden. Kaçıyorum.
İçimde birikenleri döküyorum buraya.Yanlız olmadığımı bilmek istiyorum.
Birisinin gelip ''ben varım'' birlikte ağlayalım birlikte gülelim '' demesine ihtiyacım var şimdilik..
Bekliyorum bir umutla.
Siz de bekliyor musunuz birşeyler için ne kadar süreceğini bilmeden? -BD
